انسان باید یاد بگیرد با تلخی‌ها خوب برخورد کند. هیچ‌وقت نعمت‌هایی که خدا داده قابل مقایسه با سختی‌های دنیا نیست. وقتی خودمان را به بلندای ابدیت نگاه کنیم داده‌ها و نداده‌های خدا همه با نگاه ابدی درست درمی‌آید. خداوند ما را بی‌نهایت آفریده و نمی‌توانیم خودمان را از تولد تا مرگ تعریف کنیم.

 

زندگانی اگر ارزش دارد به این دلیل است که ما با نظام ابدی سروکار داریم. مثل دوران رحمی. از اولین شروط فهم قرآن، یقین به آخرت است. کسی که خودش را با نگاه ابدی نمی‌بیند و دوست ندارد تمام قدرهایش غلط از آب درمی‌آید.

 

«و إنّا إن‌شاءالله بکم لاحقون» «و یستبشرون الذین یلحقون بهم»
خداوند می‌فرماید: از همه ۱۰۰ رحمتم یک درصد آن را به دنیا فرستادم.

هر تلخی و سختی دیدید یک «انا لله و انا الیه راجعون» بگویید تمام وجود آدم را شاد می‌کند. «این نیز بگذرد».

بدانیم که ما مال دنیا نیستیم، مال خداییم و به نزد خدا برمی‌گردیم. متأسفانه خیلی ضعیف و بچه‌گانه زندگی می‌کنیم. خداوند یک ابدیت را پیش روی ما قرار داده است. با عشق به آخرت، همه دنیا برای انسان لذت‌بخش است.

 

پیامبر صلوات الله علیه فرمودند: تفریح امت من جهاد است. اصحاب عاشورا که جدی‌ترین و مقدس‌ترین آدم‌ها بودند شب عاشورا شوخی می‌کردند.

 

حضرت زینب سلام الله علیها چون آخرت را می‌دیدند همه این مصیبت‌ها را زیبایی دیدند. ابدیت که در میان باشد، بلاکشی امتیاز است.

 

مسابقه در فداکاری و ایثار است. مسابقه در بهره‌مند نشدن است.

 

امیرالمؤمنین علیه السلام بیشترین تولید اقتصادی وکم‌ترین بهره‌برداری را داشتند.

 

خداوند ما را به بلندای ابدیت دوست دارد و به بلندای ابدیت رب ماست. «سبحان ربی الأعلی و بحمده» خداوند که رب ماست هرچه می‌خواهد و برای ما درنظر می‌گیرد به نفع ماست.

 

خداوند برای کافر هم که تصمیم‌گیری می‌کند به نفع او می‌خواهد.

 

خداوند در تمام صحنه‌های زندگی در کنار ماست. در مقابل ما نیست. یک خدای عظیم چه‌قدر آرام‌بخش است. با چنین خدایی مشقت و سختی‌های دنیا راحت تحمل و سپری می‌شود.

 

اما وقتی شیطان حمله می‌کند آب را گل‌ آلود می‌کند. تا زمانی که تو خدا، آخرت، مرگ و ابدیت را نبینی تا همه چیز را با مقیاس و هنجارهای دنیا اندازه‌ گیری کنید.

 

این احمقانه‌ ترین تصمیم است که انسان در مقابل حوادث ناراحت شود و داد و فریاد کند.
در سنت پیامبر صلوات الله علیه هیچ‌وقت کلمه «آه»، ای کاش و افسوس وجود نداشته است. وقتی بدانیم به بهترین شکل به ما برمی‌گردد، دیگر آه و افسوس ندارد.

 

وقتی آنچه تو می‌خواهی نیست، آنچه که الآن هست را بخواه و بعد به شکل ابدی و جاودانه‌اش به تو برمی‌گردد. نق زدن و غر زدن جز این‌ که شیطان را خوشحال کند، نیست و این احمقانه‌ترین کار است که انسان دشمنش را شاد کند.

 

قرآن می‌فرماید: نجوی از شیطان است تا مؤمنین را غمگین کند. هروقت فکری شما را غمگین کرد که مربوط به آخرت نیست، این فکر شیطانی است.

 

هر سختی در زندگی داشته باشیم، بیشتر از امام حسین علیه السلام و حضرت زینب سلام الله علیها که نبوده است.

«إنّ اشد الناس ....»؛

 

حقیقت این است که پرشدت‌ترین مردم از نظر بلا، انبیاء بودند.

 

یک وقت انسان می‌گوید: خدایا سختی‌ها را به‌خاطر تو تحمل می‌کنم. یک وقت هم می‌گوید: من اصلاً سختی نمی‌بینم «و ما رأیت الا جمیلا»

 

«صراط الذین انعمت علیهم»؛

 

خداوند ۴ دسته رفیق به انسان معرفی می‌کند: انبیاء، شهداء، صدیقین، صالحین. این‌ها کسانی بودند که سختی را لذت و زیبایی می‌ دیدند.

 

شهداء در شادی وصولشان و قهقهه مستانه‌شان عند ربهم یرزقون‌اند.

از بین ۴ دسته رفیقی که خدا برای ما معرفی می‌کند،

شهدا نزدیک‌ترین‌اند. صحنه زندگی آن‌ها دست نخورده باقی است.

 

به شهدا می‌گوییم؛ خداوند به مودت شما دین را به ما یاد داده است. اگر مودت شما نبود ما بلد نبودیم خوراک ابدی و زندگی ابدی یعنی چه؟

 

عشق به مودت شما، ما را آخرتی کرد.

 

شهید هیچ کاری با گناهان و تاریکی‌ های ما ندارد.
به معصوم عرضه می‌داریم؛ همین که ما شما را دوست داریم خدا هرچه فساد در زندگی ما بود را اصلاح کرد.

 

یکی از چیزهایی که اشتباه در ذهن ما افتاده این است که می‌گوییم برای این‌که خداوند ما را در قیامت ببخشد برویم پیامبر صلوات الله علیه و ائمه:را شفیع بیاوریم. «من ذالذی یشفع الا باذنه»؛ شفاعت مال خداست.

 

در دعای وداع امام رضا علیه السلام خداحافظی نیست. ۳ تا سلام است. ۲ تا قرار ملاقات است.

خدایا تو دل امام رضا علیه السلام را نرم

کن تا پیش تو شفاعت مرا نماید.

فکر نکن دل امام رضا علیه السلام از من مهربان‌ تر است.

من دلشان را نرم کردم.

 

این خداست که زندگی در مملکتش باخت ندارد. این خداست که هیچ‌وقت در کار کردن برای او شکست و تلخی‌ها معنا ندارد.

امام صادق علیه السلام فرمودند:

خدای مهربان ما فرمودند:

به خاطر چند لحظه اضطرابی که برای بنده‌ام در دنیا پیش آمد،

گناهان آن روزش را پاک می‌کنم.

 

 

بد است ما شکایت زندگیمان را پیش خدا ببریم و یا برای دیگران تعریف کنیم. این‌که مؤمن غمش در دلش است و خنده‌اش در چهره‌ اش برای همین است. اگر به کسی بگویی دوستت باشد، ناراحت می‌شود و اگر دشمنت باشد، خوشحال می‌شود.

 

 

کسی که با خدا احساس بدبختی به او دست بدهد

خدا را کوچک کرده است.

ما باید اعتقاد، ایمان و یقین‌ مان را بالا ببریم تا به شادی،

آرامش و انبساط دست پیدا کنیم.

 

www.montazer.ir