بنابر نوشته مورخین ولادت حضرت على علیه السلام در روز جمعه 13

رجب در سال 30 عام الفیل به طرز عجیب و بی سابقه‏ اى در درون کعبه

یعنى خانه خدا بوقوع پیوست، پدر آن حضرت ابوطالب فرزند عبد المطلب

بن هاشم بن عبد مناف و مادرش هم فاطمه دختر اسد بن هاشم بود

بنا براین امام على علیه السلام از هر دو طرف هاشمى نسب است،

ابوطالب پیش از ولادت على علیه السلام داراى سه پسر دیگر هم بود

که به ترتیب عبارتند از طالب، عقیل و جعفر، اما علی علیه اسلام چون

از مادر هم هاشمی بود بر دیگر برادران فضیلت داشت. ( پدر و مادر امام

علی علیه اسلام قبل از طلوع اسلام موحد بوده اند

و خداوند یکتا را پرستش میکرده اند )

 

 

حضرت علی علیه السلام تا سه سالگی نزد پدر و مادرش بسر برد

تا آن که خشکسالی عجیبی در مکه واقع شد. ابوطالب عموی پیامبر،

با چند فرزند با هزینه سنگین زندگی روبرو شد. رسول اکرم با مشورت

عموی خود عباس توافق کردندکه هر یک از آنان فرزندی از ابوطالب را به

نزد خود ببرند تا گشایشی در کار ابوطالب باشد. عباس، جعفر را و

پیامبر، علی علیه السلام را به خانه خود بردند و به این طریق حضرت

علی علیه السلام به طور کامل در کنار پیامبر قرار گرفت و همیشه همراه

وی بود به گونه ای که غالبا وقتی حضرت رسول از خانه خارج میشد یا به

صحرا میرفت حضرت علی هم ایشان را همراهی میکرد

.

.

ابوطالب پدر على علیه السلام در میان قریش بسیار بزرگ و محترم بود،

.

او در تربیت فرزندان خود دقت وافى نموده و آنها را با تقوى و با فضیلت بار

می آورد و از کودکى فنون سوارى و کشتى و تیر اندازى را به رسم عرب

به آنها تعلیم میداد. على علیه السلام از کودکى سر گرم عواطف محمدى 

بوده و یک الفت و علاقه بى نظیرى به پیغمبر داشت که رشته محکم آن

به هیچ وجه قابل گسیختن نبود. پس از وحی خدا و برگزیده شدن 

حضرت محمد(ص)به پیامبری علی بعد ازخدیجه اولین کسی بود که

اسلام آورد و همیشه درگسترش اسلام همراه حضرت رسول بود تا آن

جا که با شجاعت کامل برای خنثی کردن توطئه مشرکان مبنی بر قتل

رسول خدا در بستر ایشان خوابید و زمینه هجرت پیامبر را آماده ساخت .

چند روز پس از هجرت و ورود پیغمبر صلى الله علیه و آله و سلم

به مدینه على علیه السلام نیز مادر خود و دختر پیغمبر و دو زن

دیگر و ضعفاى مسلمین را برداشته و راه مدینه را در پیش گرفت و

به پیامبر ملحق شد. در مدینه نیز على علیه السلام همواره ملازم

پیغمبر اکرم صلى الله علیه و آله‏ بود و درسال یکم هجرى که میان صحابه

و مهاجرین و انصار پیمان اخوت بسته شد آن حضرت

على را برادر خود خواند.

 

 

 

(تندیس ذوالفقار حضرت علی (ع) درنزدیکی شهر نجف اشرف)

 

در روایت است مولایمان حضرت علی علیه السلام در طول جنگ هایی که

بین مسلمین و کفار صورت گرفت

بیش از پانصد تن از سران کفار را گردن زد

که هربار سپاه اسلام تکبیر گفتند و

 اگر نبود شجاعت و دلاوری های آنحضرت که زبانزد تاریخ جهان اسلام

است تاکنون..  نه بلکه همان سال های اول پیدایش اسلام  آثاری از

دین مبارک باقی نمانده بود..

 

منابع :

– تاریخ طبرى.

– سیره ابن هشام جلد 2 ص 100ـتاریخ طبرى.

– تاریخ یعقوبى.

ـ ارشاد مفید جلد 1 باب 2 فصل 22

– سیره حلبى.

 

 

 

 

نوشته شده در یک شنبه 18 آبان 1393ساعت 20:6 توسط راحله 313| |